Nieuws

Behalve landelijke incidentie-, sterfte- en overlevingscijfers geeft IKNL ook jaarlijks een terugkoppeling aan de ziekenhuizen. De inhoud van deze ziekenhuisrapportages zijn dit jaar op maat en in nauw overleg met de professionals samengesteld. Het ziekenhuis bepaalt zelf welke tumortypes, incidenties en behandelingen worden opgenomen. Daaraan kunnen we in totaal 34 van de onderzochte indicatoren toevoegen. Op verzoek van veel ziekenhuizen is de informatie over de overleving uitgebreid en wordt van de meest voorkomende kankersoorten zowel de mediane als de relatieve overleving getoond. In november bespreekt de IKNL-adviseur het rapport met de oncologiecommissie.

Bijnierschorscarcinoom bij kinderen is een uiterst zeldzame aandoening in de westerse wereld. Uit onderzoek door Thomas Kerkhofs (MMC) en collega’s blijkt dat de behandeling van kinderen met bijnierschorscarcinoom in de leeftijd tot 4 jaar betere resultaten oplevert dan bij kinderen van 5 jaar of ouder. Omdat er onvoldoende klinisch bewijs is, worden kinderen nu nog behandeld met een aangepaste behandeling voor volwassenen. De zoektocht naar een betere behandeling kan volgens de onderzoekers alleen slagen als er klinische trials worden opgezet in een internationale setting. 
 

Patiënten met dikkedarmkanker hebben te maken met een tijdsinterval van circa 34 dagen tussen verwijzing en start behandeling. Voor patiënten met endeldarmkanker kan dit oplopen tot circa 50 dagen. De tijd die nodig is voor histologische bevestiging, het compleet afronden van het diagnostisch onderzoek en een bespreking in een multidisciplinair overleg dragen allen bij aan deze vertraging. Dat blijkt uit een onderzoek van Lydia van der Geest (IKNL) en collega's naar de tijdsduur van het diagnoseproces bij ruim 3.000 patiënten in West-Nederland tussen 2006 en 2008.

Oudere patiënten die binnen een jaar sterven na een darmkankeroperatie, overlijden voornamelijk aan de gevolgen van de dikkedarmtumor. Aangezien de kans op recidieven gedurende dit tijdsbestek niet groot is, suggereert de verhoogde sterfte in het eerste jaar een langdurig effect ten gevolge van de chirurgie. Dat geldt vooral voor oudere patiënten. Chirurg dr. Jan Willem Dekker  (LUMC) en collega’s pleiten daarom voor extra aandacht voor het beperken van fysiologische effecten van de operatie bij oudere patiënten en betere nazorg na ontslag uit het ziekenhuis.

Patiënten met maagkanker die na een R1-resectie een adjuvante behandeling ondergaan met chemoradiotherapie, hebben betere overlevingskansen dan patiënten die geen aanvullende therapie kregen na de operatie. Uit onderzoek van Jurriën Stiekema (NKI-AVL) en collega’s blijkt namelijk dat adjuvante chemoradiotherapie een onafhankelijke, prognostische factor is voor toename van de totale overleving (overall survival) van deze patiënten. De resultaten van deze studie zijn recent verschenen in Annals of Surgical Oncology.

De incidentie van kanker aan de keratinocyten (plaveiselcelcarcinoom en basaalcelcarcinoom) is in Nederland tussen 1989-1993 en 2004-2008 verdubbeld. Als gevolg daarvan hebben steeds meer patiënten gedurende langere tijd te maken met functiebeperkingen. Ook moeten zij levensjaren inleveren. Deze uitkomsten tonen volgens Loes Hollestein (Erasmus MC) en collega’s aan dat deze kankersoort een grote last vormt voor de samenleving. Gelet op de verwachte toename van de incidentie van deze kankersoort vormt het beheersen van deze ziektelast een grote uitdaging.

Uitbreiding van de screening op borstkanker tot een leeftijd van 75 jaar heeft geleid tot een geringe daling van gevorderde stadia en een sterke toename van vroege stadia van borstkanker. Dat blijkt uit onderzoek van Nienke de Glas en collega’s. Om het risico van overdiagnose en overbehandeling ten gevolge van screening uit te sluiten, is aanvullend onderzoek nodig. Volgens de onderzoekers is het raadzaam op de resultaten te wachten, alvorens routinematige invoering van borstkankerscreening bij vrouwen boven 70 jaar te blijven handhaven.

Maasziekenhuis Pantein in Boxmeer geeft samen met IKNL de implementaties van vier zorgpaden (mamma, long, colon en prostaat) vorm.  Dit is voor het eerst dat een ziekenhuis zo uitgebreid de implementatie van zorgpaden aanpakt. Na een beschrijving van de zorgpaden is de fase van daadwerkelijke implementatie begonnen.