Nieuws

Tweederde van de patiënten met alvleesklierkanker krijgt te maken met cachexie. Toch ontving tussen 2015 en 2018 maar circa de helft van deze patiënten een consult bij een diëtist. Dat blijkt uit onderzoek van Anouk Latenstein (Amsterdam UMC) en collega’s. De overleving van patiënten met en zonder cachexie was vergelijkbaar, maar daalde significant bij ernstiger (≥10%) gewichtsverlies. Volgens de onderzoekers is er meer bewustzijn nodig over cachexie en de preventie van ernstig gewichtsverlies.

Het gebruik van sondevoeding bij intensieve behandeling van volwassenen met acute myeloïde leukemie (AML) is toegenomen sinds het verschijnen van de geactualiseerde ESPEN/EBMT-voedingsrichtlijnen. Uit onderzoek van Rianne van Lieshout (Máxima MC) en collega’s blijkt echter dat de naleving van deze standaarden tot dusver beperkt is in Nederlandse ziekenhuizen. Ook bestaat er aanzienlijke variatie tussen ziekenhuizen in het geven van voedingsondersteuning bij intensieve AML-behandelingen.

In vijf Nederlandse ziekenhuizen is de afgelopen jaren met succes een nieuwe vorm van zorg voor patiënten met slokdarmkanker geïmplementeerd. Deze nieuwe zorg is onderdeel van het PRIOR-project, waarbij patiënten met slokdarmkanker na afloop van de chemoradiatie en voorafgaand aan de operatie aan hun fysieke conditie en voedingstoestand werken. Zo hebben zij meer kans op een goed postoperatief herstel. Aan de hand van behandelgegevens wordt deze nieuwe zorg op dit moment geëvalueerd.

Om laatste stand van zaken in wetenschappelijke bewijs over beweegzorg bij kanker kenbaar te maken en implementatie te stimuleren, organiseerde de Journal of Cancer Rehabilitation op 18 juni een webinar over de rol van bewegen bij de revalidatie van kanker. Dit webinar is bedoeld voor zorgverleners, onderzoekers en andere geïnteresseerden en is gratis terug te kijken. Als voorproef een interview met één van de sprekers: dr. Martijn Stuiver, lector Functioneel herstel bij kanker aan de Hogeschool van Amsterdam en klinisch epidemioloog bij het Antoni van Leeuwenhoek.

In deze tijd heeft iedereen te maken met de consequenties van het coronavirus. Voor mensen die leven met en na kanker kan het een extra belasting zijn. In ieder fase kunnen er aanpassingen worden gedaan in de reguliere zorg vanwege het coronavirus. Dit kan gevoelens van angst en onzekerheid met zich meebrengen. Zorg voor de gevolgen van kanker, zoals angst en ernstige vermoeidheid, blijft mogelijk. De Verwijsgids Kanker geeft overzicht van ondersteunende behandelingen en begeleiding bij kanker op ieder moment na de diagnose.

Uitzonderlijk gebruik van parenterale voeding bij patiënten met acute myeloïde leukemie (AML) hangt  samen met groter en ernstiger gewichtsverlies vergeleken met het gebruik van parenterale voeding zodra patiënten zelf niet meer in staat zijn voldoende te eten. Dat blijkt uit onderzoek van Rianne van Lieshout (Máxima MC, Veldhoven) en collega’s. Zij adviseren de serum leverwaarden van AML-patiënten te monitoren; met name bij het geven van  parenterale voeding bij patiënten met reeds verhoogde serum leverwaarden aan het begin van de behandeling.

Bewegingsinterventies hebben geen significant effect op het verminderen van slaapstoornissen bij patiënten met kanker. Ook de slaapkwaliteit neemt niet significant toe na deelname aan bewegingsinterventies. Dat concludeert een internationale onderzoeksgroep na analyse van gegevens van 2.173 volwassenen patiënten. Volgens de auteurs dienen bewegingsinterventies daarom vooralsnog beschouwd te worden als “aanvullende therapie” ten opzichte van andere behandelingen bij slaapproblemen. In toekomstig onderzoek zouden uitgebreidere metingen uitgevoerd moeten worden, bijvoorbeeld met de Insomnia Severity Index en de Sleep Disorders Questionnaire.  

Bewegingsinterventies hebben statistisch significante, gunstige effecten op het verminderen van vermoeidheid bij (ex-)patiënten met kanker. Dat blijkt uit een uitgebreide studie (POLARIS) uitgevoerd door Jonna van Vulpen (UMCU) en collega’s uit Nederland, VS, Canada, Duitsland, Groot-Brittannië, Noorwegen en Australië. De waargenomen effecten zijn consistent ongeacht de demografische en klinische kenmerken van de deelnemers. Begeleide bewegingsinterventies blijken een significant groter effect te hebben op afname van vermoeidheid dan niet-begeleide. Mogelijk is dit het gevolg van betere uitvoering van de oefeningen, hogere therapietrouw, selectie van patiënten, trouwere monitoring en verschil in doelstellingen.