Studie tyrosinekinaseremmers bij gevorderde niet-kleincellige longkanker

Het doel van deze studie was de algehele overleving en variatie tussen verschillende tyrosinekinaseremmers te evalueren bij patiënten met gevorderde, niet-kleincellige longkanker met EGFR-mutatie in een grote Nederlandse populatie. Het tweede doel was voorspellers te identificeren die invloed hebben op de overleving. Tot dusver is maar in een beperkt aantal gerandomiseerde trials een rechtstreekse vergelijking gemaakt tussen de effectiviteit van tyrosinekinaseremmers bij patiënten met gevorderde niet-kleincellige longkanker met een EGFR-mutatie. Bovendien zijn de meeste trials uitgevoerd bij patiënten met een Aziatische achtergrond.

Studieopzet

Gegevens over de klinische kenmerken, behandeling en overleving van 873 patiënten met stadium IV niet-kleincellige longkanker met EGFR-mutatie werden verkregen uit de Nederlandse Kankerregistratie (NKR). De diagnose vond plaats van 2015 tot en met 2017. De algehele overleving werd geëvalueerd met actuariële en multivariabele COX-regressieanalyses. Prognostische factoren werden gerapporteerd als risicoverhoudingen met een 95% betrouwbaarheidsinterval.

Resultaten

In totaal ontvingen 596 patiënten (68%) een eerstelijnsbehandeling met standaard tyrosinekinaseremmers wat leidde tot een mediane overleving van circa 20 maanden. Van deze groep patiënten was 45% 70 jaar of ouder en 54% had afstandsmetastasen in meerdere organen. Multivariate analyses toonde aan dat de overleving significant slechter was voor mannen, patiënten met hogere leeftijd, slechtere functionele status en uitzaaiingen in drie of meer organen. Vergeleken met behandeling met erlotinib, was de algehele overleving van patiënten na behandeling met gefitinib slechter (risico 1,30; 95% betrouwbaarheidsinterval 1,02-1,64), vooral bij patiënten met uitzaaiingen in de hersenen.

Conclusies en impact

Rolof Gijtenbeek en collega’s concluderen op basis van deze studie dat Nederlandse patiënten met gevorderd niet-kleincellige longkanker en EGFR-mutatie na eerstelijnsbehandeling met tyrosinekinaseremmers een mediane algehele overleving hebben van circa 20 maanden. Patiënten met hersenmetastasen die behandeld waren met erlotinib lieten betere resultaten zien vergeleken met lotgenoten die behandeld waren met gefitinib, maar de resultaten waren vergelijkbaar met behandeling met afatinib.

De incidentie van EGFR-mutaties verschilt wereldwijd en is aanzienlijk hoger in Aziatische landen. Om die reden zijn er maar weinig Europese studies verschenen waarin de invloed van tyrosinekinaseremmers is onderzocht bij patiënten met een EGFR-mutatie. Hoewel behandeling met tyrosinekinaseremmers bijdraagt aan een verlengde ziektevrije overleving, levert dit volgens de uitkomsten van deze en andere studies beperkt voordeel op voor de algehele overleving.

De uitkomsten van deze studie, gebaseerd op een groot cohort Nederlandse patiënten, bevestigen dat de algehele overleving vergelijkbaar is met andere Europese population-based studies, maar lager ten opzichte van patiënten in Aziatische studies. De waargenomen verschillen tussen eerste en tweede generatie remmers suggereren dat bij de ontwikkeling van toekomstige tyrosinekinaseremmers rekening gehouden moet worden met de plaats van de afstandsmetastasen en het spectrum aan resistente mutaties. De gevonden verschillen in deze studie blijven relevant, ook wanneer in de nabije toekomst derdelijns tyrosinekinaseremmers beschikbaar komen.

• Rolof G P Gijtenbeek, Ronald A M Damhuis, Harry J M Groen, Anthonie J van der Wekken, Wouter H van Geffen. Nationwide Real-world Cohort Study of First-line Tyrosine Kinase Inhibitor Treatment in Epidermal Growth Factor Receptor-mutated Non-small-cell Lung Cancer. Clin Lung Cancer. 2020 May 22
• Meer informatie over deze publicatie is verkrijgbaar via bibliotheek@iknl.nl